Verwijzing naar een specialist: "echelonnering"

Onder 'echelonnering' of getrapte geneeskunde verstaan we dat U met Uw ziekte of probleem de gezondheidszorg 'doorloopt' volgens een bepaald 'zorgtraject' , namelijk volgens bepaalde afgesproken 'stappen'.

U komt met uw klacht bij de huisarts (eerste lijn), en daar wordt in overleg met U bepaald of uw klacht door de huisarts kan worden behandeld of indien hiervoor moet worden doorverwezen naar een specialist (tweede lijn) en wanneer dit dient te gebeuren
(bv als de klachten niet verdwijnen binnen zoveel tijd, of met de voorgeschreven medicatie, of dringend).

Hierbij zal Uw huisarts U helpen oriënteren welk soort specialist U best consulteert (bv pijn op de borst kan een probleem zijn van de slokdarm, van het hart, van de longen, van stress etc...). Hij zal U ook adviseren welke specialist in een bepaald vakgebied het meest aangewezen is: het meest vakkundig, of waarmee hij de beste samenwerking heeft.

De specialist zal dan ook zijn bevindingen meedelen aan de verwijzende (huis)arts.

Indien Uw probleem niet voldoende duidelijk is of opgelost kan worden door de specialist, kan hij U (in samenspraak met Uzelf en Uw huisarts verder doorverwijzen naar een specialist die in een kleiner domein nog verder gespecialiseerd is, of naar een universitaire dienst Dat noemen we de derde lijn.

Nu is het zo dat iedere 'lijn' of 'echelon' zijn eigen manier van aanpakken heeft, afhankelijk van de soort ziekten die op dat niveau meestal worden behandeld.

Op de eerste lijn zal de arts er voor zorgen om te fungeren als een soort filter, waarbij hij vooral bekommerd is om de ernstige ziekten, die absoluut dienen verwezen te worden, te scheiden van de minder ernstige ziekten, waarvoor een afwachtende houding kan worden aangenomen. Daardoor kunnen veel nutteloze, gevaarlijke, dure, pijnlijke ea onderzoeken worden voorkomen.

Hierbij probeert hij zo weinig mogelijk ernstige/gevaarlijke ziekten te 'missen', hoewel dat steeds het risico is van zijn functie als filter.

Op de tweede lijn zal de specialist vooral proberen om 'niets te missen' en ook meer zeldzame diagnoses in acht nemen.

Hij zal hiervoor vaak meer ingrijpende onderzoeken dienen te verrichten, en wil met zekerheid weten wat er aan de hand is .

Op de derde lijn wordt nog harder gezocht, dienen zeldzame diagnoses te worden uitgesloten, en kan een volledige 'batterij' van onderzoeken worden ingezet.

Soms moet hiervoor de patiënt worden binnenste-buiten gekeerd.

Indien U met een eenvoudige ziekte (huidletsel, hoest, rugpijn) direct op een te hoog echelon terecht komt riskeert U nutteloze onderzoeken en overbehandeling.

Indien U met een ernstige ziekte niet wordt doorgestuurd naar een hoger echelon, riskeert U een adequate behandeling te missen en evt ernstig nevenwerkingen te ondervinden.

Daarom zijn zowel de eerste , de tweede en de derde lijn onmisbaar.

In een goed gestructureerde gezondheidszorg werken de drie 'echelons' nauw samen: derdelijnsproblemen dienen zo snel mogelijk te worden doorgestuurd en zo volledig mogelijk te worden onderzocht, eerstelijnsproblemen dienen te worden behandeld op de eerste lijn (huisarts/kinesist/verpleging/apotheker)

Ga daarom met een medisch probleem op de eerste plaats naar uw huisarts. Daar kan samen met U worden overlegd of verwijzing naar een andere 'lijn nodig of gerechtvaardigd is.

:: terug ::